Sinds wij een paar jaar geleden, aan het begin van de Covid-pandemie voor het eerst kennis maakten met ESBE, de Londense artieste, zijn de platen die we van haar in huis hebben, nooit meer terug in de kast geraakt: we grijpen er namelijk meer dan vaak naar terug en wel omdat de dame werkelijk alles in huis heeft, waar je als muziekliefhebber naar op zoek kunt gaan: ze schrijft prachtige melodieën, arrangeert en zingt ze en speelt alles zelf in op een zodanig geraffineerde en recht naar het hart gaande manier, dat alvast ondergetekende er onmogelijk onbewogen naar kan luisteren.

Als je de plaat “Daughters of the Desert”, die ze in trio maakte, meerekent, is deze nieuwe bij mijn weten de achtste plaat van deze erg productieve en creatieve dame in nauwelijks vijf jaar tijd, al kan ik me uiteraard vergissen. Hoe dan ook, zoals de titel suggereert, draait het in de tien songs van de nieuwe plaat om “dromen”, die onbewuste activiteit waar we allemaal mee te maken krijgen. Onze emoties voeden onze dromen en omgekeerd. Of het nu gaat om de liefde en hoe die te bereiken of in stand te houden, over onze persoonlijke toekomst of om de toestand van onze planeet en ons klimaat, het kan ons allemaal bezighouden in onze slaap en doorwerken in ons gemoed, zodra we ontwaakt zijn en geacht worden actief te zijn. Met de arrangementen en orkestraties, die we intussen van Esbe gewoon zijn geraakt, schetst de Londense deze keer tien situaties die “echt” zouden kunnen zijn, of misschien gewoon “zijn”.

Als je luistert naar een song als “Angry Sun” begrijp je meteen wat ik bedoel: de zon, die ons van licht en warmte voorziet, kan ook bijzonder boosaardig zijn, als wij, mensen verdergaan met het systematisch overbelasten van onze blauwe planeet. Vergelijkbaar daarmee is afsluiter “Restless”, waarin de zangeres een weinig fraai beeld schetst van de verscheurende werkelijkheid, die ons wacht, als we niet dringend en grondig ons eigen functioneren als mens en bewoner van onze planeet gaan her-denken en her-oriënteren. “There’ll be no more tomorrows if we don’t end this sorrow…there has to be something more for us to believe…”klinkt het. Erg bemoedigend is dat niet, maar toch: mensen als Esbe hebben van die speciale antennes, die, veel sneller dan de andere mensen, detecteren wat er gaande is. Esbe beschikt daarenboven over het vermogen om haar bezorgdheid in fraaie muzikale verpakking te steken: elektronica en dromerige soundscapes zijn het perfecte vehikel om de dromen voor gewone mensen bevattelijk voor te stellen.

Zo bewijst Esbe weer maar eens dat zij behoort tot een schaars bevolkte groep artiesten die een duidelijke boodschap hebben, maar daar allerminst prekerig of drammerig mee omgaan. Bijgevolg: dringend te ontdekken door een veel grotere groep luisteraars dan vandaag het geval is!

(Dani Heyvaert)